اریک آسترو تلر (Eric “Astro” Teller)، مدیر ارشد پروژه‌های X، معتقد است که فناوری‌های توسعه‌یافته در خارج از آلفابت، بخت بیشتری برای رشد سریع‌تر و جذب سرمایه‌گذاران و گسترش مقیاس فعالیت دارند.
فناوری کنونی تارا شامل ارسال پرتو باریک نور از پایانه‌ای کوچک (هم‌اندازه‌ی چراغ راهنمایی) به پایانه‌ی دیگر است و می‌تواند داده‌ها را با سرعت ۲۰ گیگابیت‌برثانیه در فاصله‌ی ۲۰ کیلومتری منتقل کند. این پایانه‌ها روی برج‌های مخابراتی نصب می‌شوند و در مقایسه با کابل‌کشی فیبر نوری، سرعت و هزینه‌ی کمتری برای نصب دارند؛ به‌ویژه در مواقعی که نیاز به برقراری ارتباط با یک جزیره یا عبور از رودخانه یا دسترسی به مناطق دورافتاده وجود دارد.
ماه گذشته، تارا اعلام کرد که فناوری خود را درون تراشه‌ای کوچک‌تر ادغام کرده است و قصد دارد آن را در سال ۲۰۲۶ در محصولی جدید عرضه کند.
اگرچه روش انتقال داده در تارا با فناوری ماهواره‌ای استارلینک متفاوت است، این شرکت خود را به‌عنوان رقیب سرسختی در حوزه‌ی اتصال مناطق کم‌برخوردار به اینترنت معرفی می‌کند. ماهِش کریشناسوامی (Mahesh Krishnaswamy)، بنیان‌گذار تارا، در گفت‌وگو با وایِرد گفت: «می‌توانیم به کاربران نهایی تا ۱۰ و بلکه ۱۰۰ برابر پهنای باند بیشتری از آنتن معمولی استارلینک ارائه و این کار را با هزینه‌ای بسیار ارزان‌تر انجام دهیم.»
تارا از دل پروژه‌ی ناموفق دیگری در آلفابت به نام لون (Loon) متولد شد. لون ایده‌ی انتقال داده با استفاده از لیزر و شبکه‌ای از بالن‌های عظیم در ارتفاع ۲۰ مایلی را دنبال می‌کرد؛ اما این روش در نهایت ناکارآمد تشخیص داده شد و در سال ۲۰۲۱، تنها سه سال پس‌از خروجش از X، متوقف شد.
با تعطیلی لون، فناوری لیزر آن را کریشناسوامی در تارا به کار گرفت؛ بااین‌حال، این فناوری راه خود را به استارتاپ دیگری به نام آلیلریا (Aalyria) نیز باز کرد. آلیلریا درزمینه‌ی مدیریت شبکه‌های ماهواره‌ای و ارتباطات هوایی مش فعالیت می‌کند و پروژه‌ی اختصاصی تایت‌بیم (Tightbeam) را توسعه داده است که شباهت‌هایی به فناوری تارا دارد.
